Hartverwarmend & hartverscheurend
Door: Lieke Prins
Blijf op de hoogte en volg Lieke
12 December 2013 | Tanzania, Arusha
Inmiddels bijna een maandje hier en er is veel gebeurd. Helaas ook veel vervelende dingen, maar daar sta ik maar even kort bij stil, dat doe ik hier namelijk ook. Kort samengevat ben ik opgelicht door de organisatie waarmee ik hier ben. De man waar ik van te voren contact mee had, blijkt de enige man te zijn in de organisatie, het visum was ik heb blijkt maar voor 3 maanden te zijn ipv 6, de trip naar de Serengeti is een dag van te voren afgezegd (geld terug krijgen niet mogelijk), nadat ik de vrouw in het huis had afgewezen om geld van me te lenen heeft ze het simpelweg van me gestolen, ik zou lessen Swahili krijgen maar nooit gehad, ik word niet begeleid en het project waar ik zou werken en op moet afstuderen blijkt niet te bestaan. Geen zorgen, dit bergje ellende mag de pret niet drukken. Ik ben verhuisd naar een Zweeds stel, de oprichters van het weeshuis. Ik werk nu hier en nu het allemaal wat rustiger is letterlijk maar vooral ook in mijn hoofd kan ik genieten van dit mooie land!
Vorige week zondag voor het eerst naar de kerk geweest hier, wat een beleving! De eerste keer dat ik in mijn hart begreep waarom mensen geloven. Daar waar wij fresco’s aan de muur nodig hebben, glas in lood ramen en dure beelden om cultuur en betekenis aan een kerk te geven hebben deze mensen zichzelf. De cultuur zit in de mensen zelf! Gezichten getekend door pijn, verdriet, geluk, blijdschap en woede gewikkeld in gekleurde doeken. Het koste me maar 1 minuut in dit gebouw om te begrijpen waarom. Vier betonnen muren met een golfplaten dak, geen ramen maar gaten, waar vogels naar binnen vliegen en de zonnestralen de fel gekleurde kleding doet oplichten. Een groot deel van de tijd heb ik het gevoel hoe het kan dat deze mensen gelukkig zijn, de verhalen zijn zo pijnlijk maar mensen klagen nergens over. Ze komen op zondag in de kerk voor 4,5 uur samen om hier alle emoties met elkaar te delen en kunnen dan weer een week vooruit.
De ver van mijn bedshow waar ik me al 10 jaar mee bezig hou, is opeens heel dichtbij. Ik begin langzamer hand te begrijpen waarom ontwikkelingswerk nog niet succesvol is geweest. De verhalen zijn gecompliceerd en hartverscheurend. Het probleem is niet dat iemand een ouder is verloren of dat iemand HIV geïnfecteerd is. Het probleem is dat een moeder van een 11 jarig meisje vermoord wordt, de HIV geïnfecteerde vader het meisje misbruikt, dat vervolgens de vader overlijd, het meisje HIV positief is en dat haar overgebleven familie haar op straat zet omdat ze HIV positief is. Dat is het probleem! En dat is van een meisje!
Een tijdje geleden was hier in het nieuws een verhaal over een Masai jongetje. Zijn ouders waren overleden, maar zijn vader stond nog 5 koeien schuld, vervolgens heeft de man aan wie de koeien verschuldigd waren het 8-jarige jongetje in een huis opgesloten, het jongetje is ontsnapt en heeft met een speer de man vermoord. Wie is hier schuldig? Wat kan je doen? Wat moet je doen?
Een drop verderop hebben mensen momenteel geen water, vervolgens hebben de lokale mensen alle waterleidingen door midden gezaagd want wat de blanken hier hadden geïnstalleerd werkte voor geen meter. Uitleg geven over het feit dat dit aan de watervoorziening ligt en niet aan de waterleidingen heeft geen zin. Hup, 3 maanden werk, geld en moeite kapot gemaakt.
Een van mijn collega’s haar zus is overleden, dus ze heeft naast haar eigen twee kinderen haar twee neven in huis, ze is alleenstaand, ze is namelijk gevlucht van haar man die haar misbruikte, vorige week is haar moeder overleden en omdat de hele familie op de grond in de woonkamer sliep zonder klamboe heeft ze nu malaria.
Ik vind het moeilijk om de problemen te bevatten en misschien nog wel moeilijker om te weten wat ik zou kunnen doen. Het lijkt af en toe als of de mensen hier ook helemaal geen behoefte hebben aan ontwikkeling. Mensen zitten op straat voor zich uit te staren, er wordt voor geen seconde aan morgen gedacht, educatie maakt velen niet uit, werken is stom en over alles wordt “Pole pole” gezegd (rustig aan). Aan de andere kant is het onwijs inspirerend en mooi om te zien hoe mensen hier met hun problemen omgaan. Ik heb nog nooit zo veel vrolijke en lachende mensen bij elkaar gezien. De meisjes in het weeshuis hier zijn blij en waarderen alles wat ze hebben. Ze bedanken de staf voor een glas water, voor eten en voor het maken van een strik in een jurk. De kinderen zijn ongelofelijk blij dat ik hier nu woon en daar word ik weer blij van!
Ik heb het goed en heb het naar mijn zin. Dit is Afrika! Mooi, pijnlijk, fantastisch, onvoorspelbaar, luid, lachend, krijsend, dapper, lui, moeilijk, anders en inspirerend.
De kinderen zijn nu voor drie weken naar familieleden en daardoor is het erg rustig hier, maar dit geeft me tijd om mijn onderzoek opnieuw te bedenken en maken en daarnaast ben ik druk bezig met het zoeken naar een geschikt project voor mijn afstuderen.
EN… ik heb super gave plannen voor deze vakantie. Eerst naar de VICTORIA FALLS in Zambia waar ik samen met Syll (oud huisgenootje) super hard ga genieten van een van de zeven wereld wonderen. Om vervolgens met oud en nieuw naar Diani beach in Kenia te gaan, waar ik Tamara en Esmee (twee klasgenootjes) weer ga zien.
Een heftig begin van deze reis, maar super mooie plannen en ideeën voor de rest van mijn tijd hier!
Hoop dat het in het koude Nederland ook goed gaat en dat de warmte van kerst weer een lichtpuntje is in de donkere maanden.
Veel liefs!
Vorige week zondag voor het eerst naar de kerk geweest hier, wat een beleving! De eerste keer dat ik in mijn hart begreep waarom mensen geloven. Daar waar wij fresco’s aan de muur nodig hebben, glas in lood ramen en dure beelden om cultuur en betekenis aan een kerk te geven hebben deze mensen zichzelf. De cultuur zit in de mensen zelf! Gezichten getekend door pijn, verdriet, geluk, blijdschap en woede gewikkeld in gekleurde doeken. Het koste me maar 1 minuut in dit gebouw om te begrijpen waarom. Vier betonnen muren met een golfplaten dak, geen ramen maar gaten, waar vogels naar binnen vliegen en de zonnestralen de fel gekleurde kleding doet oplichten. Een groot deel van de tijd heb ik het gevoel hoe het kan dat deze mensen gelukkig zijn, de verhalen zijn zo pijnlijk maar mensen klagen nergens over. Ze komen op zondag in de kerk voor 4,5 uur samen om hier alle emoties met elkaar te delen en kunnen dan weer een week vooruit.
De ver van mijn bedshow waar ik me al 10 jaar mee bezig hou, is opeens heel dichtbij. Ik begin langzamer hand te begrijpen waarom ontwikkelingswerk nog niet succesvol is geweest. De verhalen zijn gecompliceerd en hartverscheurend. Het probleem is niet dat iemand een ouder is verloren of dat iemand HIV geïnfecteerd is. Het probleem is dat een moeder van een 11 jarig meisje vermoord wordt, de HIV geïnfecteerde vader het meisje misbruikt, dat vervolgens de vader overlijd, het meisje HIV positief is en dat haar overgebleven familie haar op straat zet omdat ze HIV positief is. Dat is het probleem! En dat is van een meisje!
Een tijdje geleden was hier in het nieuws een verhaal over een Masai jongetje. Zijn ouders waren overleden, maar zijn vader stond nog 5 koeien schuld, vervolgens heeft de man aan wie de koeien verschuldigd waren het 8-jarige jongetje in een huis opgesloten, het jongetje is ontsnapt en heeft met een speer de man vermoord. Wie is hier schuldig? Wat kan je doen? Wat moet je doen?
Een drop verderop hebben mensen momenteel geen water, vervolgens hebben de lokale mensen alle waterleidingen door midden gezaagd want wat de blanken hier hadden geïnstalleerd werkte voor geen meter. Uitleg geven over het feit dat dit aan de watervoorziening ligt en niet aan de waterleidingen heeft geen zin. Hup, 3 maanden werk, geld en moeite kapot gemaakt.
Een van mijn collega’s haar zus is overleden, dus ze heeft naast haar eigen twee kinderen haar twee neven in huis, ze is alleenstaand, ze is namelijk gevlucht van haar man die haar misbruikte, vorige week is haar moeder overleden en omdat de hele familie op de grond in de woonkamer sliep zonder klamboe heeft ze nu malaria.
Ik vind het moeilijk om de problemen te bevatten en misschien nog wel moeilijker om te weten wat ik zou kunnen doen. Het lijkt af en toe als of de mensen hier ook helemaal geen behoefte hebben aan ontwikkeling. Mensen zitten op straat voor zich uit te staren, er wordt voor geen seconde aan morgen gedacht, educatie maakt velen niet uit, werken is stom en over alles wordt “Pole pole” gezegd (rustig aan). Aan de andere kant is het onwijs inspirerend en mooi om te zien hoe mensen hier met hun problemen omgaan. Ik heb nog nooit zo veel vrolijke en lachende mensen bij elkaar gezien. De meisjes in het weeshuis hier zijn blij en waarderen alles wat ze hebben. Ze bedanken de staf voor een glas water, voor eten en voor het maken van een strik in een jurk. De kinderen zijn ongelofelijk blij dat ik hier nu woon en daar word ik weer blij van!
Ik heb het goed en heb het naar mijn zin. Dit is Afrika! Mooi, pijnlijk, fantastisch, onvoorspelbaar, luid, lachend, krijsend, dapper, lui, moeilijk, anders en inspirerend.
De kinderen zijn nu voor drie weken naar familieleden en daardoor is het erg rustig hier, maar dit geeft me tijd om mijn onderzoek opnieuw te bedenken en maken en daarnaast ben ik druk bezig met het zoeken naar een geschikt project voor mijn afstuderen.
EN… ik heb super gave plannen voor deze vakantie. Eerst naar de VICTORIA FALLS in Zambia waar ik samen met Syll (oud huisgenootje) super hard ga genieten van een van de zeven wereld wonderen. Om vervolgens met oud en nieuw naar Diani beach in Kenia te gaan, waar ik Tamara en Esmee (twee klasgenootjes) weer ga zien.
Een heftig begin van deze reis, maar super mooie plannen en ideeën voor de rest van mijn tijd hier!
Hoop dat het in het koude Nederland ook goed gaat en dat de warmte van kerst weer een lichtpuntje is in de donkere maanden.
Veel liefs!
-
12 December 2013 - 11:43
Amel:
Wat een verhaal, Lieke. Ik bewonder je mooi, optimistische kijk! Geniet en ik hoop dat je snel een prachtig afstudeerproject vindt.
-
12 December 2013 - 12:36
Annelies:
Pfffft, hier moet ik even van bijkomen! Wat een moed en optimisme. Wat een mooi mens!
Liefs , Annelies. -
12 December 2013 - 13:11
Monique Mortier:
Mens wat kan jij het mooi omschrijven en wat een krachtige vrouw voel ik door mijn tranen heen! Door er zo mee om te gaan en het op te schrijven doe je al zo heeeeeeel veel. -
12 December 2013 - 15:54
Fleur De Lange:
Mooi geschreven! Blij voor je en trots op je! X -
12 December 2013 - 22:50
Marieke Mortier:
Lieve Lieke, ik ben diep onder de indruk van je verhaal.... hoe kun je dit allemaal bevatten?!
Dank je wel voor je schrijven, heel veel liefs en sterkte vanuit hier, xxx Marieke -
13 December 2013 - 11:23
Marianne:
Lieve Lieke, respect voor jou! Ga er voor en geniet ervan.
X -
16 December 2013 - 15:56
Ineke Mortier - Van Der Ouderaa:
Lieve Lieke,
Dank voor je verhaal. Heel bijzonder allemaal. Wat je zelf meemaakt, wat je ziet en leert over het leven daar. It's Africa! Ik herken veel van wat je schrijft over HIV, verkrachtingen en geweld vanuit de verhalen die ik hoor in bij de MAMAS. Vaak gaan projecten van de MAMAS ook over veiligheid bieden aan (ouderloze) kinderen en vrouwen. Wij hebben nu 3 nieuwe reclamefilmpjes op de buis. Een ervan gaat over de mogelijkheid voor prostituees om hun (ongewenste) baby via een luikje in veiligheid te brengen en een toekomst te geven. Ik hoorde dat een van de redenen dat zo'n moeder haar baby'tje in zo'n luikje achterlaat is dat het dan niet verkracht wordt door haar pooier. Kan je het geloven? Verschrikkelijk toch. Jouw verhaal gaat ook over tegenstellingen. De ellende waar je de eerste week doorheen moest en de liefdevolle opvang door het Zweedse stel. De kerk/gelovigen daar en de kerk/gelovigen hier (jouw perceptie) De warmte bij jou, de koude hier in Nederland. De moeilijke situatie en armoede van veel mensen daar en jouw fantastische vakantieplannen naar Zambia en Kenia. Ik bewonder heel erg wat je doet, Lieke en vind het mooi dat je snel weer zoveel leert. We zullen veel te bepraten hebben na jouw terugkeer in Nederland. Dat duurt nog even. Ik wens je een hele mooie vakantie. Geniet van al het prachtigs dat je gaat zien en van de vriendschap van je vriendinnen waar je mee reist. Stay safe! Veel liefs, Ineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
